Preostalo je nešto manje od dva mjeseca do početka narednog, a mnogima najdražeg, godišnjeg doba – ljeta. Da li ste izabrali ovogodišnju destinaciju za svoj godišnji odmor? Ukoliko niste, želim da vam predstavim jednu ne baš uobičajenu – svemir. Dozvolite da izložim malo precizniju ponudu. Jedna komercijalna svemirska kompanija nudi kratak let na visini od oko 100 kilometara, do međunarodno priznate granice svemira, odnosno takozvane Karmanove linije. Cijena za ovo putovanje po osobi iznosi skromnih 250.000 dolara, ali ako budete imali sreće, možda uhvatite last minute ponudu i ostvarite popust.
Ukoliko ste zainteresovani za malo ekskluzivnije putovanje, preporuka je da se odabere let do Međunarodne svemirske stanice (ISS). Ovo je duža destinacija, na visini od oko 400 kilometara, a njena cijena iznosi 55 miliona dolara.
Ako biste se ove godine odlučili ipak za neku pristupačniju i istraženiju destinaciju, u potpunosti vas razumijem i podržavam – i ja sam napravila takav ovogodišnji izbor. Međutim, dok čekamo naše godišnje odmore, nove avanture i uspomene koje ćemo da stvorimo, hajde da se upoznamo malo sa svemirskim turizmom. Ko zna, možda nam nekada bude i on izbor za putovanje.
Kada je nastao svemirski turizam?
Sada je već davno od kada je svemirski turizam prestao da bude u domenu naučno-fantastičnih filmova. Prvi privatni građanin koji je otputovao u svemir bio je američki biznismen Denis Tito, koji je 30. aprila 2001. godine započeo svoje putovanje. Iako je NASA bila skeptična, Rusija je omogućila njegovo putovanje putem rakete Sojuz, koja je stigla do Međunarodne svemirske stanice. Naredna putovanja uslijedila su 2002, a potom i 2005. i 2006. godine.
U prilog komercijalizaciji svemirskog turizma govore ambiciozni planovi nekoliko kompanija, koje najavljuju razvoj suborbitalnih letjelica – svemirskih brodova koji putnicima omogućavaju da dožive kratkotrajan boravak u svemiru, bez ulaska u orbitu oko Zemlje. Tu je i izgradnja orbitalnih gradova, odnosno svemirskih stanica koje bi mogle da funkcionišu kao hoteli, istraživački centri ili čak dugoročnija mjesta za boravak, kružeći konstantno oko naše planete.
Iako svemirski turizam ima potencijal da postane nova prinosna industrija, prisutni su izazovi za njegovu potpunu realizaciju, kao što su sigurnost putnika i razvoj pouzdane, ponovo upotrebljive lansirne tehnologije.
Izazov – negativan uticaj na životnu sredinu
Sigurno je da ova tema nudi brojne zanimljivosti o kojima bi moglo da se još piše, ali ono što ostaje u mom pogledu najvažnije, jeste – kakav uticaj ima na životnu sredinu?
Istraživanja do kojih sam došla, pokazuju da rakete ispuštaju velike količine vodene pare u gornje slojeve atmosfere, što može doprinijeti njenom zagrijavanju, naročito jer na tim visinama prirodno ima vrlo malo vode. Takođe, raketni izduvni gasovi pretvaraju azot u azotne okside – snažne gasove staklene bašte, dok se istovremeno dugotrajno zadržavaju u stratosferi i mezosferi, čiji efekti na klimu još nisu potpuno istraženi. Interesantno je da neki naučnici nazivaju ove visine, pomalo sarkastično – ignorosferom, čime žele da ukažu na naše ograničeno razumijevanje posljedica zagađenja u tim slojevima.
Poseban izazov predstavlja crna čađ koju rakete ostavljaju za sobom. Iako čini mali dio ukupnih emisija, ona u stratosferi može da se zadrži i do četiri godine. Pojašnjenja radi, njen negativan uticaj ogleda se u tome da upija svjetlost i oslobađa je kao toplotu, dodatno zagrijevajući vazduh.
Trenutno raketni saobraćaj proizvodi oko dva odsto emisija avioindustrije, ali ubrzani razvoj svemirskog turizma mogao bi višestruko da poveća taj procenat i uticaj na klimu. Štaviše, studije ukazuju na to da crna čađ može da uspori cirkulaciju vazduha i ugrozi ozonski sloj, koji je napokon počeo da se oporavlja.
Zbog toga svemirski turizam, iako mlad i pun potencijala, mora da ulaže napore u održivost. Putovanja ka zvijezdama ne smiju da zasjene najvažniju od svih – našu planetu Zemlju, koja je i dalje jedini dom koji zaista imamo.
Katarina Vuinac
