Dok se, sa jedne strane, zemlje “utrkuju” u dodavanju novih kapaciteta solarnih elektrana kako bi što prije odgovorile na izazove energetske tranzicije, naučnici, sa druge strane, neumorno rade na usavršavanju solarne tehnologije ne bi li maksimalno unaprijedili njenu efikasnost.
Istraživači sa Tehnološkog univerziteta u Kaunasu u Litvaniji već su dobro poznati u svijetu solarne energije, a rezultat njihovog dosadašnjeg rada su solarne ćelije rekordne efikasnosti.
Njihov pronalazak sada je otišao korak dalje nakon što su solarnim ćelijama od perovskita pravilne strukture dodali tanke samosastavljajuće slojeve organskih molekula.
Riječ je o molekulima koji se sami uređuju u sloj debljine jednog molekula i djeluju kao sredstvo za transport elektrona u solarnim ćelijama, navodi se u saopštenju Tehnološkog univerziteta u Kaunasu.
Pročitajte još:
- NA JAVNOM UVIDU PROCJENA UTICAJA SOLARNE ELEKTRANE SOKOLAC NA ŽIVOTNU SREDINU
- STIŽE 25,1 MILIONA EURA ZA FOTONAPONSKE ELEKTRANE GRAČANICA 1 I GRAČANICA 2
- U SANSKOM MOSTU PUŠTENA SOLARNA ELEKTRANA U UPOTREBU
“Molekuli koji čine ove monoslojeve, poput pametnog lijepka, oblažu površinu konstruisanih uređaja tankim slojem debljine jednog molekula. I to nije slučajno, oni se ne lijepe gdje god da odu, već se vezuju samo tamo gdje su u kontaktu sa provodljivim metalnim oksidom“, objašnjava Tadas Malinauskas, jedan od pronalazača nove tehnologije.
Prema njegovim riječima, primjena takvog sloja je relativno jednostavan i ekonomičan proces koji zahtjeva da se staklena podloga sa elektroprovodljivim slojem metalnog oksida uroni u ili poprska rastvorom jedinjenja.
Iako je veoma tanak sloj, uloga koju ima u solarnim ćelijama je izuzetno važna, a Malinauskas kaže da je najbolja analogija za njegovu funkciju metro.
„Ovaj sloj, poput automatske kapije u metrou, dozvoljava samo jednoj vrsti punjenja da prođe i nastavi svoj put ka elektrodi“, kaže on.
Prethodni eksperimenti do sada su se više fokusirali na molekule koji se koriste za prenos pozitivnog naelektrisanja u solarnim ćelijama, pa je sljedeći korak ovih istraživača bio da razviju molekule koji mogu da nose negativno naelektrisanje.
